Simfonie in 'n Koppie 

As klank 'n vorm kon kry,
sou dit draai in die stoom wat my kop laat vry.

’n Swart straal hoop, in porselein gehou,
terwyl note soos druppels deur my denke vou.

Elke sluk is ’n tromslag, ’n begin,
die wêreld skud af en ek wen van binne-in.

Jazz draai saam met espresso se krag,
my hart slaan harder, maar sonder die nag.

Die melodie loop warm deur my are,
ek is ’n dirigent van my eie gebare.

Waar bitter en baslyn mekaar ontmoet,
daar staan ek — regop, onwrikbaar, soet.

In daardie oomblik, net ek en die lied,
is ek groter as gister, en vry van verdriet.