Avontuur

Ek kies nie die gemak van die bedekte nie,
nie die sagte kussing van sekerheid se skyn.
Ek loop met kaal voete oor onbekende grond,
waar wind my oë oopwaai – en ook my pyn.

Dis nie moed wat my dryf nie,
maar die wete dat ek nog niks weet.
Ek buig vir berge, groet elke stroom,
want ware krag lê in dié wat hulself vergeet.

Bedek jou nie langer met vrees se deken nie,
keer terug van gemak se versmorende kus.
Die wêreld roep nie na helde nie –
maar na dié wat hul bedekingslus bekeer

Ek is nie 'n meester van paadjies nie,
maar 'n leerling van afdraai,
'n soeker van sterre in mistige nagte,
'n fluisteraar van vrae sonder antwoord of draai.