Aandag Verskuif

Emosie roer soos stille waters,
waar niks beweeg, maar alles praat.
’n Spieëloppervlak van ou gedagtes —
ek leer om met sagtheid daaroor te straat.

Ek skuif my fokus soos sonlig deur ’n ruite,
vind kleur waar ander net grys sien.
Elke asem ’n keuse, elke kyk ’n besluit —
om te bou uit wat eens net pyn kon dien.

Ek plant lig in donker hoeke,
gee aandag aan wat stil skyn.
Selfs trane leer ek later boekhou
as strofe in ’n sin van “alles sal weer fyn.”

So word my blik nie meer gebuk
onder die gewig van wat ek voel nie —
maar rig ek dit, met opset en met moed,
na die skoonheid wat steeds daar doel.