Embedded Files
Deur D.Henning
Gepubliseer op 08 Mei 2025
Party mense lees boeke. Ander mense kyk flieks. Party speel video speletjies.
Ek? Ek leef myself in.
Ek lees nie sommer fiksie nie, want as ek tyd en breinselle moet afstaan, wil ek weet dit was vir iets.
Biografieë is my ding – ek wil weet hoe iemand geval het en tóé weer opgestaan het sonder om eers hulle koffie neer te sit.
Scar Tissue deur Anthony Kiedis het my letterlik soos ’n drumstick teen die kant van my eie emosies geslaan.
Dis brutaal eerlik, messed-up en tog… ongelooflik mooi.
Ek lees daai tipe stories nie om inspirasie te vind nie, maar om ’n stukkie van myself in iemand anders raak te sien — die stukkende goed, die goeie goed, en daai deel van jou wat jy stil hou in geselskap.
Party mense lees boeke. Ander mense kyk flieks. Party speel video speletjies.
Ek? Ek leef myself in.
Ek lees nie sommer fiksie nie, want as ek tyd en breinselle moet afstaan, wil ek weet dit was vir iets.
Biografieë is my ding – ek wil weet hoe iemand geval het en tóé weer opgestaan het sonder om eers hulle koffie neer te sit.
Scar Tissue deur Anthony Kiedis het my letterlik soos ’n drumstick teen die kant van my eie emosies geslaan.
Dis brutaal eerlik, messed-up en tog… ongelooflik mooi.
Ek lees daai tipe stories nie om inspirasie te vind nie, maar om ’n stukkie van myself in iemand anders raak te sien — die stukkende goed, die goeie goed, en daai deel van jou wat jy stil hou in geselskap.
Flieks, Stories & Staaltjies
Ja, dis my ander guilty pleasure.
Maar moenie vir my kom met flou karakters wat sonder enige ontwikkeling net in liefdesdriehoeke beland nie. Ek wil aksie hê — maar aksie wat sin maak. As iemand ’n ontploffing veroorsaak, wil ek weet dit kos hom iets. Hy moes kies, hy moes leer. As daar nie 'n karakterboog is nie, dan’s dit nie ’n storie nie — dis net geraas met spesiale effekte.
Ek soek die storie agter die storie.
Die rede hoekom jy nog ure ná die credits stil sit en dink: “Damn. Ek voel nou anders oor alles.”
Hollow Knight - een van my gunsteling games wat my laat besef dat die lewe nie so bad is nie.
Die lewe is soos 'n Game
"Video Games" is meer my jam. Ek sê dit in aanhalingstekens, want dis nie “speletjies” soos Tetris of Candy Crush nie. Nee.
Dis ervaringe. Dis nie ontsnapping nie — dis transformasie. Hollow Knight is vir my soos om deur ’n droom van pyn en stilte te stap, een boss fight op ’n slag. Die handgetekende kuns en die donker, sagte palet laat jou voel of jy in ’n ou gotiese fabel vasgevang is. Jy kry nie die storie op ’n silwer skinkbord nie — jy moet soek. Jy moet lees tussen die skedels, in die stilte van Hallownest se ondergrondse gange. Jy weet nie altyd wat aangaan nie, maar jy voel dit.
Die verlies.
Die offers.
Die stilte ná die storm.
En as jy dit ontdek — daardie een geheim of sin of naam — voel dit of jy iets in jouself ook ontdek het.
Simboliese elemente, soos die Pale King en die verskillende monsters, lei tot verskeie interpretasies en teorieë oor tema’s soos opoffering en verval.
Goeie Stories moet vertel word
Want dis wat stories doen.
Hulle wys nie altyd vir jou die pad nie. Soms wys hulle net dat jy nie alleen is nie. Dat ander mense ook val, ook opstaan, ook voel.
En as jy jouself oopmaak om rêrig te luister, om in te leef — dan skuif iets in jou.
Nie altyd met groot drama nie. Soms net stil, maar eg. Stories het die krag om ons terug te bring na mekaar toe, na onsself toe.
Want uiteindelik is dit nie net die held wat groei nie.
Dis jy ook.
Google Sites
Report abuse